Ağlayan Kaya Efsanesi (Manisa) - Ağlayan Kaya Efsaneleri - Efsaneler
Ağlayan Kaya Efsanesi
Yöre: Manisa
Niobe, babası Tantalos ve kardeşi Pelpos gibi, Anadolu'ya özgu bir efsanedir.
Yarı-tanrı Tantalos'un kızı Niobe, Magnesia (Manisa)'nın Sipylos Dağı yöresinde doğmuş, tanrıça Hera (kimi kaynaklarda Leto olarak geçer.) ile birlikte çocuklukları bu yörede geçmiştir. Daha sonra Niobe, Thebai kralı Amphion ile evlenir ve yedisi kız, yedisi erkek on dört (kimi kaynaklara göre altısı kız altısı erkek on iki) çocuğu olur. Çocukluk arkadaşı ve Zeus'un eşi Hera'nın ise Apollon ve Artemis olmak üzere iki çocuğu vardır.
Zamanla Niobe, tanrıça Hera'yı küçümser ve Thebai halkına, kendisine tapmalarını buyurur. Hera'nın sadece iki çocuğunun olduğunu söyleyerek kendisini Hera'dan üstün görür. Tanrıça Hera, o sırada menderes Irmağının kıyısında dinlenirken, bir rüzgâr, Niobe'nin bu sözlerini kulağına fısıldar.
Her fırsatta çocuklarının sayısı ile gururlanan Niobe, topu topu iki çocuğu olduğunu söyleyerek küçümsediği Hera'yı öfkelendirir. Hera, çocuklarından; Niobe'yi cezalandırmalarını ister. Apollon ve Artemis de, oklarıyla Niobe'nin bütün çocuklarını öldürür. Niobe, çocuklarının cesetleri başında günlerce ağlar. Sonunda Tanrı Zeus, Niobe'nin haline acır ve ıstırabına son vermek için, onu ağladığı yerde taş haline getirir.
Spil (Sipylos) yamacındaki kadın başı şeklindeki bu kayanın, göz çukurunu andıran girintilerinden sızan -daha doğrusu, yakın zamanda kuruduğu için artık sızmayan- su, Niobe'nin gözyaşları olarak yorumlanır. Halk, buraya "Ağlayan Kaya", "Niobe kayası" der. Yakından bakıldığında, sıradan doğal bir kaya oluşumu; batı yönünde biraz uzaklaşılarak bakıldığında ise kadın başı şeklinde görünen bu kaya, hâlâ çok ziyâret edilen bir yerdir. Manisa'nın sarı üzümlerinin ilk olarak Niobe'nin gözyaşlarıyla sulanan bağlarda yetiştiği söylenir.
Birkaç kilometre ötede, Sipylos Dağı'nın yamaçlarında, çaliliklar arasında bir başka kaya daha vardır. Ana Tanrıça Kybele'nin burada bir anıtı vardır. Niobe Kayası'nın az ötesindeki alanda, "Mesir Bayramı" kutlanır. Camiden aşağı atılan mesir macunu, bahar ve bereketi simgeler. "Kutsal macun, kısırlığı önler, doğurganlığı kamçılar." derler. Mesir Macunu, her yıl 15 Nisan'da yapılır ve dağıtılır.
ŞİLE AĞLAYAN KAYA EFSANESİ ( paylaşıma ek olarak eklenmiştir. )
Bu bir aşk hikâyesidir. Her ne kadar efsane dense de yaşanmış bir hikâyenin halk arasında efsaneye dönüşmüş şeklidir. Yıl: 1730. Yer: Elbiz Uzunkum Ağlayankaya yöresi. Yörenin en varlıklı tüccarı ve ağası Dimitri. Nam-ı diğer Dimitri ağa. Sahip olduğu mısır buğday ve üzüm bağlarının yanı sıra iki yüz elli baş koyun ve bağındaki malikânesinde eşi ve evin tek kızı Eftelya ile hayatını sürdürmektedir. Birkaç ırgat ve anası ile yaşayan 250 baş koyundan sorumlu öksüz Mehmet de Dimitri’nin yanında çobanlık yapmaktadır. Haftalardır birbirlerini uzaktan kesen Dimitri’nin kızı Eftelya ve öksüz çoban Mehmet sonunda birbirlerine açılırlar. Her ikisi de birbirini çok sevmektedir.
Çoban Mehmet durumu anasına anlatır. Anası şaşkın ve çaresiz bu işin sonu olmayacağını anlatsa da nafile dinlemez Mehmet… Kaç kez istemeye gittiyse de her defasında reddedilir. Sonunda ana-oğul kovulurlar çiftlikten. Mehmet çaresiz Eftelya çaresiz. Mayıs ayının son günleridir. Gizlice son kez buluşurlar o kayanın üstünde. Yan yana otururlar uzun uzun konuşurlar. Anlarlar ki bu dünyada kavuşmalarına imkân yok. Sessizce anlaşırlar… Usulca ayağa kalkarlar yüz yüze gelip birbirlerinin gözlerin içine bakarlar. Birbirlerine sarıldıklarında gözlerinden süzülen yaşlar birbirine karışır… Hiçbir şey söylemeden öylece dururlar bir müddet. Sessizce anlaşmışlardır onlar. El ele tutuşup gözlerini kapatarak atlarlar denize kendilerini dalgalara bırakırlar çaresiz… Kaybolurlar. Bu dramatik hadiseye tanıklık eden kaya da dayanamaz o bile ağlar… O günden bu yana kayanın gözyaşları hiç dinmemiştir sürekli akar akar…
Adı da “AĞLAYANKAYA” olarak ölümsüzleşir…