Türk edebiyatında Batılı anlamdaki ilk öyküler Tanzimat döneminde yazıldı. İlk öykü yazarları Ahmed Midhat Emin Nihat Samipaşazade Sezai ve Nabizade Nazım'dı. Türk öykücülüğünü yetkinliğe kavuşturan yazar ise Halit Ziya Uşaklıgil oldu. Edebiyat-ı Cedide döneminde yalın diliyle dikkat çeken Uşaklıgil titiz gözlemciliğiyle gerçekçi öykü geleneğini başlatan yazardır. Bu dönemin diğer yazarları Hüseyin Rahmi Gürpınar Mehmet Rauf Hüseyin Cahit Yalçın Ahmet Hikmet Müftüoğlu ve Saffeti Ziya idi.
2. Meşrutiyet'in ilanından sonra gelişen yeni edebiyat akımıyla birlikte öyküde toplumsal ve siyasi sorunlar işlenmeye başladı. Türkçe'de yabancı sözcüklerin temizlenmesi yazımda konuşma dilinin hakim olması taşra yaşamının gerçekçi bir üslupla edebiyata taşınması gibi özelliklerle bilinen bu dönemde Ömer Seyfettin Türk öykücülüğünde yeri bir çığır açtı. Onu Halide Edip Adıvar Reşat Nuri Güntekin Refik Halit Karay izledi. F. Celaleddin Selahattin Enis Sadri Ertem Cemal Kaygılı Sabahattin Ali Kenan Hulusi Koray Nahit Sırrı Örik Bekir Sıtkı Kunt Mahmut Şevket Esendal Cumhuriyet dönemi öykücülüğünü hazırlan isimlerdir.
Cumhuriyet dönemi 1930'lar sonrasını kapsar. Bu dönemde alışılmışın dışında bir öykü dünyası kuran Sait Faik Abasıyanık Halikarnas Balıkçısı (Cevat Şakir Kabaağaç) diyalogların usta yazarı Orhan Kemal Mehmet Seyda Samet Ağaoğlu Sabahattin Kudret Aksal Kemal Bilbaşar Kemal Tahir ve Ahmet Hamdi Tanpınar öykü yazarları olarak ön plana çıktı. Günümüzde Türk öykücülüğü geniş bir konu ve üslup zenginliğiyle sürmektedir.