Âşık denilen saz ozanlarının bağlama eşliğinde çalıp söyledikleri şiirlerdir.
Âşıklar, genel olarak gezgindir, bağlamaları omuzlarında diyar diyar gezerler.
Âşık tarzı halk şiirinde dinî ve tasavvufî konulara yer verilmez.
Aşk, özlem, ayrılık, gurbet, ölüm ve doğa, bu şiirin işlediği temel konulardır.
Âşıklar şiirlerini bağlama eşliğinde, özel bir ezgiyle ve irticalen (herhangi bir ön hazırlık yapmadan) söylerler.
Âşıkların büyük bölümü eğitim görmemiş, halktan insanlardır. Şehir kültürüyle içli dışlı olmamışlardır.
Âşık şiirinde dörtlük birimi ve hece ölçüsü kullanılır. Yarım ve cinaslı uyak yaygındır. 17. yüzyıldan sonra beyit birimi ve aruz ölçüsünü kullanan şairlerede rastlanır.
Âşık şiirinde koşma, semai, destan gibi nazım biçimleri; güzelleme, koçaklama ve taşlama gibi nazım türleri yaygın olarak kullanılır.
Âşıkların şiirlerinin toplandığı defterlere "cönk" denir.