Tuğ: Birkaç tane at kuyruğunun bir sırığın ucuna asılmasıyla olurdu. Tuğlar’ın adedi hükümdarın ve beylerin nüfuzuna göre değişirdi. Türk hükümdarları dokuz tuğ taşırdı.
Otağ: Hükümdarların seferlerde ve başkent dışına çıktıklarında oturdukları çadırdır.
Çetr: Büyük bir şemsiyeye benzeyen altın sırmalı kadife veya atlastan yapılmış güneşlik gibiydi. Hükümdarın başı üzerinde tutulurdu.
Hutbe: Hükümdarın bağımsızlığını ilan ettiğinde ya da yönetimi altındaki ülkelerin camilerinde cuma hutbelerinde adının geçmesidir.
Nevbet: Beş vakit namazdan önce sarayın kapısında çalınan çeşitli müzik aletleridir.
Sancak: Kenarları sırma işlemeli ve saçaklı bayraktır.
Taht: Hükümdarın oturduğu süslü koltuktur.
Saray: Sultanın ve ailesinin oturduğu, aynı zamanda devlet işlerinin görüşüldüğü yerdir.
Para Bastırmak: En önemli bağımsızlık alâmetlerindendir. Hükümdar kendi adına altın ya da gümüş sikke kestirirdi.
Tuğra Çekmek: Devletin resmi yazı ve yazışmalarına hükümdarın mührünün basılmasıdır.