KRAL VE KÖYLÜ
Bir varmış, bir yokuş. Ülkenin birinde bir kral yaşarmış. Kralın bir de güzeller güzeli kızı varmış. Kral kızının gözü tok ve alçakgönüllü biriyle evlenmesini istiyormuş. Ama şimdiye kadar hiç öyle biriyle karşılaşmamış.
Sisli bir ilkbahar günü kral yanındakileri de alarak ormana avlanmaya gitmiş. Avlanıp geri dönerken ormanın içinde fidan diken yaşlı bir köylü görmüş. Kral köylüye:
– Dedem. Bu fidanlar ne zaman büyüyüp de meyve verecek? Bu fidanlar meyve verinceye kadar sen toprak olursun. Bu meyvelerden yemek sana nasip olacak mı dersin?
Köylü:
– Nasip olacağını sanmam, artık günlerim sayılıdır, diyerek cevap vermiş.
Kral:
– O zaman neden yoruyorsun kendini?
Köylü:
– Kralım. Biz atalarımızın diktiği ağaçların meyvelerini yemiyor muyuz? Torunlarımız da bizim diktiklerimizin meyvelerini yesinler.
Bu cevap Kral’ın pek hoşuna gitmiş. Cebinden çıkarıp köylüye bir kese altın vermiş.
Köylü:
Bakın kralım, bizim fidanlar şimdiden meyve vermeye başladılar bile, demiş.
Kral bu cevabı da çok beğenmiş. Bir kese altın daha vermeye çalışmış fakat köylü:
– Aman kralım. Her ağaç yılda bir kez meyve verir. Bu senin yüce gönüllülüğündür. Bana bu altınlar ölünceye kadar yeter. Sen bu altınları ihtiyacı olanlara ver.
Kral bir kez daha yaşlı köylüye hayran kalmış. Böyle bir adamın oğlu da gözü tok ve alçakgönüllüdür. Tam da kızıma layıktır, diye düşünerek köylünün oğlu ile kızını evlendirmiş.
Konu: Alçakgönüllü olmak
Kahramanlar: Kral ve Köylü
Yer: Orman
Zaman: Sisli bir ilkbahar günü